කදුළ ඉකි ගසනා වෙලාවට
ඇවිත් ඉන්නට මගේ ළගින්
කෙනෙක් හෙව්වා නොනිද රෑ මං
ගෙවූ කාලය තුල ඉදන්

සිහින මංදිර සදළු තල වල
ගෙවූ කාලය ඇති ඉතින්
අවැසි වෙනසක් සොයා යන්නට
කාලයද මේ මට ඉතින්

ලොවට හැගවුන හිතට ඉනු දුක
කියා ගන්නට මට ඉතින්
අවැසි වෙනසක් සොයා යන්නට
කාලයද මේ මට ඉතින්

|

නුහුරැ කදුළ නොවෙයි
නුහුරැ නුඹේ හිතයි
මේ වැටුන කදුළයි
මැකුවෙ මගේ දුකම

ගිරි ශිකර බිද
සෙවූ සෙනෙහස
හිරැ සරට බියවී ගියාදෝ
පුදුම එයම නොවෙයි

තුරැ ළපළු මැද
පැතුම් ඉපැදුන
හිත දුරක සිරවී ගියාදෝ
පුදුම එයම නොවෙයි

පුදුම ගිලිහුණු මගේ කදුළට
ඉන්න දුන්නු නුඹයි

|

උපන් හිත උපන් ගෙයි මියයන්න දී
බලා ඉනු මිස හඩනු නම් බැරිවී
ලොවම කියනා කතා වල ගොළුවී

මහ දුරක් නෑ නෑවිදින් නැවතුන තැනට
යා යුතුව තිබුණා සොයා
මහ දුරක් නෑ නෑවිදින් නැවතුන තැනට

සැනසුමක් නෑ හීනෙකින් ලතැවුන හිතට
මා හැඩුවා හඩගා කියා
සැනසුමක් නෑ හීනෙකින් ලතැවුන හිතට

|

ආයෙමත් හමුනොවන සේ
ආයෙමත් අප වෙන් වුනේ
හමුනොවී දින ගත වුනේ
තාම සෙනෙහස හිත් කොනේ

හිත් අහස් ගැබේ ඇදි සිහින දිගේ
මම උන්නෙ ඔහේ හැමදාම වගේ
කාලයේ සොදුරැ තැන් එදා වගේ
නෙත් තෙමනු දැනේ රහසකින් වගේ

මත් වුනන් වගේ අපි ඇවිද ගියේ
පෙම් හිතක අගේ සරදමක් උනේ
ජීවිතේ රැදුරැ හිත් වලින් මගේ
නෙත් තෙමනු දැනේ රහසකින් වගේ

|

තරැකැට මදි ගනන් කරන්නට කාලය වැඩි හිංදා
වැලිකැට මදි ගනන් කරන්නට කාලය වැඩි හිංදා
සුසුමන් මදි සුසුම් හෙලන්නට කාලය වැඩි හිංදා
තනිකම ඇති තනිවෙන්නට ලොව මා ළග නැති හිංදා

ලොවට එපා උන කදුළට මම පෙම් කල හැටි දන්නා
ඇසට කදුළු නෑ දෙන්නට හැඩු කාලය වැඩි හිංදා
තනිකම ඈතට විසිකර මල් සුවදට පෙම් බැන්දා..........

හිතට එපා උන සෙනෙහස නුඹ මට රහසේ දුන්නා
නෙතට පුරැදු උණූ කදුලම නුඹේ කොපුල් මත රැදුනා
තනිකම ඈතට විසිකර මල් සුවදට පෙම් බැන්දා..........

|

සසර පුරාවට එකට ගියා නුඹ
මතකයි අම්මේ හෙමින්සැරේ
ඒ දුර තනියම යන්නේ කොහොමද
දෙපා වාරැ නැති උනා මගේ

මළහිරැ බසිනා හැන්දෑ අදුරේ
නුඹ කොහේ නෙත් අතැර ගියේ
මගේ දෙඅත උඩ උන්නේ නුඹමද
තාමත් මටනම් හීන වගේ

තරැකැට දිලෙනා අහසේ අම්මේ
නුඹ මැවු රන් මැදුරැ කොනේ
හිතේ තනිය මග ඇරැනේ කොහොමද
තාමත් මටනම් හීන වගේ

|

තෙලි තුඩකින් හැඩවුන සිහිනයක තනිවුණ
මගේ දඩබ්බර හිත කෝ සෙව්ව සෙනෙහස
දුරයන සුදු වළාකුළක තනිව උන් මට
මතකය අමතකව ගිහින් උන්හිටි තැනම

හිත රිදවෙන වචන වලට පුරැදු උඩුහිත
දකින සිහින වල උන්නා නොදැන නුඹ ගැන
හිතා ගන්න බැරිඋනෙ තනිවුනාම ලොවක
හැමදෙයක්ම නැති උනෙ මට උනේ කොහොමද

මද සුළගට ගැහෙන පහන වගේ නෙත්යුග
කදුළු අතර නුඹ සොයනා අරැම දුටුවද
දරා ගන්න බෑ හැම ගියාම අතර
හැමදෙයක්ම නැති උනෙ මට උනේ කොහොමද

|

පිසින්න ඇස් වල කදුළැලි
ඉඩක් දෙන්න මට සියුමැලි
නගා දසත මුව හසරැලි
හිදින්න හදවත ළග දිලි

හිරැ කිරණයි අළුයම නුඹ
මසිත අවදිකර නෙත් සිඹ
මල් සුවදයි සෙනෙහස නුඹ
සසර පිනට මා ලද නුඹ

|

යන්තර මන්ත්රට ගුරැකම් හරියට දන්න
දෙවියන්ගෙනුත් හොද හැටි වැඩ කර ගන්න
යක් භූතයින් පලවා හැරැමට ඉන්න
යකදුරැ ගැනයි මේ ටික කවියෙන් ඔන්න

ගම්වල උන්න ඉස්සර වෙඩිවගෙ මිනිසුන්
යක්කුන් බැදන් වැඩකිඩ එළකිරි විදිහෙන්
කිව්වත් උනුන් ගැන බිය සැක හිත පුරවන්
අදනම් ඉන්නෙ මිනිසුන් රවටන හිවලුන්

අහලා නැතිද මහනුවරින් දෙවි ගැත්තෙක්
දෙවියන් ලවා මිනිසුන් හට කර අවැඩක්
මෙහෙමත් උන් ඉන්නෙ බුදු බණ ඇසෙන රටක්
ඒකයි පුදුම මටනම් මේ වෙන්නෙ මොකක්

ආගම දහම මුල් ගුරැ තනතුරේ තියන්
උන්නොත් නොවරිදී කවදා කොහේ උනත්
දෙවියන් වැදීමෙන් ඵල නැති බවක් දැනන්
කල පිං උනුන්ටත් දී සැනසුමේ ඉදින්

|

සරණක් සොයා පන්සල වෙත පියමැන්නේ
පිහිටක් වෙලා යන්නලු කවි කියවෙන්නේ
අරැමය කිමද මොහොතක් බලලා උන්නේ
මුදලට පිරිත් ස්වර මුමුණයි වැට අයිනේ

|

අපේ හිතේ මුල් තැන දිනු සංග පුතේ
කිව්ව කථාවට මසුරන් දෙන්න හිතේ
සල්ලි වලට කරන්න බැරි දෙයක් නැතේ
හිතන මිනිස්සුන් කයි රට හතර අතේ

පුදුමයි ඒත් ඇත්තයි අගමුල බොහොම
කිව්වේ නුඹ පමණි බිය නැති සේ මෙහෙම
කරන්නෙ මොනවාද ක්රියකට් මතු රැකුම
ඇස් කන් නැතිද රට කරවන හැම ළගම

පාට උපැස් පළදා මෙය බලනු එපා
සංග දිහා නිවටෙක් සේ බලනු එපා
හිතුන දෙයට කිසිදා ගරහන්න එපා
මෙහෙම පුතුන් ගරහන් මැති ඇමති එපා

|

පැහැසර අහසට සද නැති හිංදම
දුර යන මගෙ හිත කදුළු පුරෝගෙන
දැන් ඇති හිතුනම හැඩුවා ඉකිබිද
අතර මගක හිත දමා යන්න මට
මතක අමතකව යනු බැරි ඇයි තව………

නිදි යහනට එන සිහින දකින හිත
සලන කදුළු වල අරැත මගෙන් දුර
ගිය හිංදම අද තනියම අහසට
කියන්න කවි පද……ඉඩදෙන්න

නුඹ නිදියන ලොව සුවය සැදෙනු දැක
සලන කදුළු වල සතුට පුරෝගෙන
හිත තනියම නැත නුඹ තනියට ළග
ඉදින්න මගෙ ළග……සිහිනයක

|

ඉර ගල වැසුනදා තනියට හද ආවා
සද තනියේම සිටි දින තරැ වැල් ආවා
සමනල පහස පිපි මල් තනියට ආවා
මගෙ තනිනොතනියට නෙත කදුලක් ආවා

|

සිත සිරගත කලා
ඔබ මැව් තැන් පුරා
දුර යන්නට හිතා
අතැගිලි එක් උනා......

සද වට කර තරැ සිත්තම් රෑ අහසේ මැවු දිහා
සුසුම් එකට වෙලෙන දුරක නුඹ මැව්වේ දුක නිසා
බලන් ඉන්න මට ඇස් උණු කදුළට බර උන නිසා
සෙනෙහස ඇති දෝරෙ ගැලූ නුඹ වෙනුවෙන් හිත පුරා.....

මම වට කර නුඹ පෙම්වත් වූ සි‍හිනේ බිද දමා
පැතුම් මිලින මලක සුවද ලෙස සුළගේ පා උනා
හිතන් උන්න මගෙ පෙම්වත දුකක‍ට හිත ගෙන්නලා
සෙනෙහස ඇති දෝරෙ ගැලූ නුඹ වෙනුවෙන් හිත පුරා.....

|

විමසුම කියන වැඩසටහන බලපු මට
වහගන්නට බැරිව ලතවුණි මගේ කට
රෙදි හෝදන්න රජයේ කුණු පිරැණු විට
මෙහෙමත් කඩේ යාමක් දුක හිතුනි මට

අද කියුවා කථාවක් පොඩි දුවක් ගැන
අතරින් ගැසූවා මඩ සරසවිය ගැන
සරසවි පුතුන්ගේ හොද ගැයුවොතින් දැන
නොහොදක් නොවේවී හිතහන් මොහොත ගෙන

|

සිංහල වචන මැද ඉංග්රීමසියේ වදන්
දැම්මට මල පොතේ අකුරක් බැරිව ඉදන්
දෙකනට තෝඩු මදිවට නාසයත් විදන්
යන්නේ කවුද දුරකථනය කනේ තියන්

සුළි සුළගකට අහුවුණු සේ කෙස් වැටිය
තැන් දෙක තුනක් ඒ මත මලකඩ ඇතිය
දුටු වැඩි ඇත්තො කුහුලෙන් ඒ දෙස බැලිය
කාලය තමයි මේ උන්හට උන හදිය

ගෙල බැදි මාලයේ බර කිලොවක් පමන
වැස්සේ ගියොත් අකුණක් ඒවී වදින
කලිසම තැන් දෙකක් අන්ඩක් දා සැදුන
ඉලංදාරියා යයි මේ කිසි නොදැන

දැම්මට මෙලෝ රහ නැති හැඩ වැඩ මෙහෙම
හිත පොඩි තමයි තාමත් ඉස්සර වගෙම
අම්මගෙ උණුහුමට පෙම්බැදි පුතු සේම
තාමත් ඉදී ළග ඈ උණුහුම ළගම

|

බුදු බණ ඇසෙයි සිව් දෙස ප්රවතිරාව දිදී
පුදුමයි එහෙව් රට මිනිසුන් තාම නිදී
පෝයට පිරෙන ජන ගග පන්සලේ හිදී
රැකුනොත් සිල් වේවි රට දුසිරෙතින් මිදී

මත් උවදුරට අසුවුණු මා මිතුරන්නේ
අත මිට කාසි නැතිවෙන බව නෑ දන්නේ
පහු පහු වෙද්දි තව තව ලෙඩ වැලදෙන්නේ
එතකොට මිතුරැ නෑ සෙට් උන ළග ඉන්නේ

මස් කඩ වලට යන උන් ලැජ්ජා නැතිව
කිරි ටික දුන්න අම්මා ගෙන එයි සතුව
අනේ ඉතින් පෝයට සදහම් අසුව
අයටත් ඉරක් පායනවනෙ විලි නැතිව

දෙතනේ කිරි පෙවූ අම්මා කෝ ළගක
ඉන්නේ මහළු මඩමකදෝ ඈ දුරක
රැයකට නින්ද යනවද අතහැර දුකක
ඒ වගෙ පුතුන් නිරයේ දුක් වෙනු නිසැක

තම සතු බත් කටක් වත් දන් නොදෙන හිත
කොහොමද යන්නෙ අවසන ‍මුළු ලොවම නැත
කොච්චර කියූවත් නොඅසන මුන්ගෙ හිත
සසරේ යාවි විද විද දුක් කදුළු නෙත

|

නුඹ ඇඩුවම මටත් ඇඩෙන
පුදුම සෙනෙහසක්
කියා ගන්න වචන නැතිව
තැවෙනවා තවත්

සද දුර තනියම උන්නා
මම ඈ ළග හිද උන්නා
ඒත් නුඹට දැනුන තනිය
මගෙ හිතටත් නිති දැනුනා

හිත දුර හීනෙන් දිව්වා
තරැ නෑ අහසෙම හිංදා
මත් එක්ක ළග උන්නට
නුඹ වෙනතක බව දැනුනා

|

රජකම් කුමටදෝ මේ මහ පොලොව මත
සනසුම තිබුනදෝ මන්දිර සදළු මත
සොර බිය නිසා අවිලුනු මිනිසුනේ හිත
සසරට බියක් නැතිවද මියදුනන් දැක

|

අයියේ යන්න ඕනෑ පාසලට උදෙන්
හිංදා ඇවටිල්ල අම්මගෙ උරන බසින්
යන්තම් බත් කටක් උගුරට කටට හොරෙන්
දා පිටවුනේ මව් පිය පා නැමද ඉතින්

පොත් ළැම තුරැලෙ උනුහුම විදිනා අතර
පා පැදියේම උන්නේ අයියා නිතර
උදයට සවසටත් යන එන මග නිතර
මේ සොහොයුරන් කොයි කාගෙත් ප්රි ය මිතුර

පැයකට ඇසිල්ලක වේගෙන් යන බසයෙන්
හිරි හැරයක් වේවි සිතුනද නෑ හිතකින්
යට වෙන තුරා මගෙ නංගිව දැක හිදුමෙන්
සිහිසුන් උනා මා අත් පා පණ නැතිමෙන්

පිපෙන්න මුලු ලොවට සුවද දෙන්න සිතා
උපන්න කුමරිය නින්දේ මිලින උනා
හිතන්න බෑ වැරැද්ද කා ලගද කියා
මොහොතක් ඇති වරදින්නට ලොවම වසා

හිත් පිත් නැති ‍රෝද හතරට පණ දෙන මිනිසුන්
හිතුවොත් හොදයි මග යන්නට සිහි ණුවනින්
පොඩි අත්වැරැද්දට වරදින හැටි හිතමින්
යනඑක සුබයි රිය සක හසුරන මිතුරන්

|

උපතින් ඉන්න උරැමය මේ මහ පාරයි
කවුරැත් උන්නෙ නෑ තනියට හිත පාරයි
බඩගිනි නුඹට මෙන් ලෝ කාටත් බාරයි
නොබලා ගියොත් අප මහ පාරෙම වේලෙයි

ගෙල බැදි මුතු පොටක් පැතුමක නැතිවාට
අම්මේ කියන්නට අම්මෙක් නැතිවා‍ට
යන්තම් මතක ඇති කාලෙක සිට දුකට
හැඩුවා කරපු පව් සේදී නොගියාට

|

කතරක දිය බිදක් සොයන මිනිසුන් වාගේ
අප ඇවිදන් ආ ගිය දුර මනින්න බෑනේ
කල්පයකට දකින්න නැති බුදුන් වැඩි මගේ
යන්න තවම හිත නැතිවද සරන්නේ ඔහේ

මිතුරැකමට ළගට ගත්තෙ බොන මත් වතුර
සතුරැකමට තියා ගත්තෙ ගමේ පන්සල
නොවිදිනා දුකක් උහුලන මිනිසුන් හිදින
මහ පොලොවේ මග හැදින්න අය දැන් නැතිද

රිදුනු හිතට සුවය දුන්නෙ බුදු දම් ගගුල
වැටුණු කදුළු උරා ගත්තෙ හිතේ සිසිලස
නොලැබෙනා පැතුම් පොදි බැදි මිනිසුන් හිදින
මේ සසරේ දුක හැදින්න අය දැන් නැතිද

|

දහසක් දේවල් කියන්න බැරිවම
ඇස් වල කදුළු ගලා යයි
දහසක් තනිකම මකන්න උන්නට
හිත තනිවම තනිකම උහුලයි

මහ සයුරේ තනි මගක ඇදෙන නැව
හරියට මගෙ තනි හිත වාගේ
දහසක් අය මා ළග ළග උන්නට
දැනෙන්නෙ හිත තනියම වාගේ

රෑ අහසේ තරැ අතර දිලෙන සද
හරියට මගෙ තනි හිත වාගේ
දහසක් අය මා ළග ළග උන්නට
දැනෙන්නෙ මා කතරක වාගේ

|

අපට වරම් නැති ලොවක උපන්නට
පිංකර ඇති අපි ළගින් ඉදින්නට
සමුගෙන යන හෙට දවස දකින්නට
පතමි හිතට දිරි ඇතිව ඉදින්නට

කවුළු දොරෙන් රිය දුරක ගියා හිත
හැබහින් දුටු ඒ මුල්ම දිනේ
ආයෙ දකින්නට තව සැරයක් නුඹ
ආ ගිය මග හැසිරැනේ ඔහේ

සුවද පොදෙන් ලද සෙනෙහෙ ගලා ගිය
තවමත් නුඹ නෑ දකිනු කොහේ
හීන හදන්නට ඇසට නින්ද නැත
ආ ගිය මග මගහැරේ හිතේ

|

|

හිනහෙන්නද අඩනවාද
පුතේ තවම හිතුනේ නෑ
නුඹේ උපත මවගෙ විපත
තනි මට උහුලන්නට බෑ

මගේ හිතේ ඇවිලුනු ගිනි
පුතේ නුඹට නොපෙනුනාට
උපන් දිනය සමරන්නට
අම්මව තනි කරන්න බෑ

නෙතේ පිරැණු කදුළැල් දැක
පුතේ නුඹට නොහැඩුනාට
උපන් දිනය සමරන්නට
අම්මව තනි කරන්න බෑ

|

සසරේ සැරි සැරෑ
මගෙ හිත පිං පිරෑ
කවුරැද හිත දිනූ
අහම්බෙන් හමුවුනූ

උපමා නෑ සමකරන්න බෑ
නුඹ ළග ඇති වෙන අය ළග නෑ
සෙනෙහස සුර මී විත බදු නෑ
කල්පයක් තරම් නුඹ දුර නෑ

නෙතගින් පෑ මහ ගැඹුරක් නෑ
මගෙ හිත ගිය වෙන අය තව නෑ
හදවත පුද දී ඉවසුම් නෑ
කල්පයක් තරම් නුඹ දුර නෑ

|

නිසල දෙණ මා සොදුර නුඹ
දෙනෙත් හැර මා දෙනෙත් සැනසුව
අනේ මා ළග ඉන්න තව
හඩනු බෑ නුඹ අයිති අය ළග හිද

සුවද කල නුඹ පංතියේ
ඉන්න බෑ තව තනිව
එන්න නුඹ ගිය දුරට මට
පාර කෝ නුඹ කොහිද ගියෙ

මතක හිත පිරි සංදියේ
ඉන්න නුඹෙ සුවද විද
ඉන්න හිත හීනයෙම තුළ
නෑනෙ කෝ නුඹ සිහින වල

|

එක්ටැම් ගෙයක මා සිරගත කල
මගේ ගෙවුණු පෙර දවසේ
මගෙන් නුඹට උනු කදුළු නෙතට ඉනු
වරද තවම මට නොහැගේ

ලොවෙන් ඈත් වී ඉන්න හිතා ගෙන
ලොවම ඉදිරියේ මා තනිවී
හැඩුවා ඉකිබිද කදුළු සගවගෙන
ඇයි තවමත් හිත ගිමන්හලට නාවේ

මගෙන් දුරස් වී ඉන්න නුඹට හැකි
තැනක මගේ නෙත් තනීවෙලා
හිතනා පැතුමට මටද වඩින්නට
ඇයි තවමත් හිත ගිමන්හලට නාවේ

|

පිලිවෙත් පුරන අය කෝ පෙර දිනක වගේ
ආයෙත් වෙසක් ඕනද පෙන්නන්න රගේ
මසට බැන බැනා උන් අය කරන දගේ
උනුන්ම මස් කඩයේ පෝලිමක් දිගේ

අභය දානයට රට හැම තැන සොයලා
කාසි වලින් මස්කඩ මුදලිදු සනසා
අරන් ආව රටටම කිරි දෙන හරකා
අනේ අන්න ආයෙත් මසටම විකුණා

බලා ඉනු කොහොම නොකියා මේ විගඩම්
නිසා කියමි කවිකර සෑදෙනු හැකිනම්
නොකා ඉන්න මස් නුඹහට හැකිනම්
අභය දානයම වෙයි නිතැතින් සැකසුම්

|

සුවද විලවුන් වසා නුඹ
මා නෙතු අතැර ඉන්නා නිසා
බලා උන්නේ සසල හිත
පෙර දවස ගැන දුර හිත හිතා

සුදුමැලි කම්මුල් සිඹින්න
අවසර නැති වූ නිසා
කදුළු සලන දෑසට නුඹ
මා හැර නම් යනු එපා

නොකිලිටි සෙනෙහස් ඉවුරේ
තනිකර දුක ළග තියා
බැදුන සිහින පාරැව ගෙන
මා හැර නම් යනු එපා

|

මහ බෝ සෙවනේ පෑයු සද කොහේ
සමුගෙන යම්දෝ සැ‍දෑ නිම්නයේ
මගේ හිතට දොඩමළු වී උන් ඒ
මල් කැකුළේ කෝ නුඹේ රැව මෙහේ

බණ පද අතරට සිසිලස ආවේ
සුළග නිසා නොව දැන උන්නේ
ඒත් නුඹට හිත දෙන්නට බැරි යැයි
ලොවම අවදියෙන් හිනහෙන්නේ

මල් ඉති අතරට බඹරැන් නාවේ
මලට අයිති බඹරැන් ඇති හිංදා
ඒත් නුඹට හිත දෙන්නට හිතුනේ
බඹර පහස නුඹ හඩවන හිංදා

|

හිත හඩන තරම් නුඹ කියනා වදන් වලට පැටලී
නුඹ සෙවු තරම් ලොවට හොරෙන් දන්නේ හිත පමණී
ඒ කාලය නිමවී නුඹ ඇවිදින් යලි හිත සැනහී
හැමදාම ලගින් ඉන්නට තිබුණා සෙනෙහස සුරකී

|

සදට තරැට පෙම් කල
පුංචි අපේ හිත් තුල
ලොවේ අදුරැ තැන් වල
එපා රැදෙනු පුත බොල

|

සුදු මල් ඔසරියට හැඩ වුන නුඹෙ ලැමද
වරලස සුළග හා මිතුරැව යයි නිබද
මිණි සේ දිදුල නෙත් දැක කවි ගී පබැද
ලොවටම ඇසෙන සේ කියනුව හැකිද

පුංචි පුංචි ලියම් කෑලි ‍නුඹෙ නමට ලිය ලියවලා
උදේ ඉදන් හංදි ගානෙ මහ අව්වේ කරවෙලා
අව්වට පෑදුන මොලයට සත් දෙවිදුන් නැමදලා
හංදි කඩේ නංගි එක්ක උන්නේ පෙමින් මත් වෙලා

විද්ද හාවට නොවැදි පදුරට වැදී කැලඹී මල් සිනා
පැද්දු තාලෙට මගෙත් නාඹර හිතත් අන්සතු වී ගියා
බබා කෙටු අකුරකට පෑයූ සරා සද ළග හිත තියා
ගෙවුන පෝයට මසක් ගතවී පෙම් පුවත ජයටම ගියා

|

සද හිරැ තියෙන තුරැ මිහිමත ඉන්න හැකී
හිතනා අයට වැරදුනු තැන් පෙනෙනු නැතී
පස් කම් සැප නැතිව සතුටක් සොයනු හැකී
මිනිසුන් සසර අග දිනුමක් ලබනු ඇතී

|

මත්පැන් වතුර බී ගෙන දවසම තිස්සේ
නොහොදට මග කියන මිතුරන් පස්සේ
යන හැටි දකින කදුලැලි කම්මුල ඔස්සේ
තරවටු කරනු බෑ දැන් නුඹ ලො‍කු වයසේ

ලේ කිරි රස මදී කියලද උන් පෙව්වේ
හරි හෝ වැරදි නැතිවද කිසිදා හෙව්වේ
පොඩි මල්ලිගේ බත් කට නෑ තව කැව්වේ
අතමිට කාසි නැතිනම් කොහොමද බිව්වේ

තුනටිය කැක්කුමට දැන් වසරක් ගෙවුනේ
ඒ හිංදාම බර වැඩ නුගුණට උන්නේ
මේ දුක අසන්නට නෑ නුඹ හොද සිහියේ
මගෙ බුදු පුතේ මත් වතුරට සමු දෙන්නේ

|

සක්මන් කරන හිත හොද නරකට මැදිවී
ඉක්මන් කලෝතින් යා හැකි භව නිමවී
යන්තම් සිල් පදෙන් රැකුමට නුඹ හුරැවී
උන්නත් සැප ළගයි සසරේ දුක නිමවී

|

බසයට ගොඩ වෙනා ගැබ්බර අම්මාට
අසුනක් දෙන්න නෑ හිත ඈ දුටුවාට
එසැනින් නැගෙන නිදිබර නෙත වැසුනාට
තෙත්වන හිතක් නැතිවද බණ ඇසු හිතට

ඇට මස් සමට ඇලලී ගිය අම්මාට
බර වැඩ බර වැඩී දැන් උහුලන ඇයට
ලේ කිරි පෙවු හිංදද රසකර නුඹට
ණය පියවන්න සලකනු ඔහොමද ඇයට

සතෙකුගෙ මසට ගිජු වූ හිවලුන් වාගේ
සොය සොය ගිලන මිනිසුනි පිහිටද කාගේ
පෝ දින සුදු වතට නැවතුණු කට කාගේ
පල වෙද දිනක රැගුමක් නිකමට වාගේ

ගම්බිම් පුරා පතුරා සුපතල නාමේ
දන්සැල් පුරා රැවුදුනමුත් නම ඈගේ
අන් දිනයකදි මග යදිනා අය වාගේ
ඈ පන්නා ගනී පිංකර ඇති වාගේ

|

බණ පද නොනැසි ලොවකදි ඉපදුනාට
පිං පව් දෙපිල හරිහැටි නොදැනුනාට
හිත නන් විසිතුරේ බැදි ලොබ උනාට
බුද්ධාගම තමයි හිමි මෙහි ඉපැදුනාට

නුවණැස අවදි වනතුරැ මග බැලීම
ඔද්දල් වනු නිසැක සසරේ බැදීම
තෙරැවණ සරණ නොපමා පිලි ගැනීම
සසරේ සුවය විය හැකි බණ ඇසීම

මත් සුව සොයන හිත් කදුලේ ගිලේයා
කම් සුව සොයන හිත් සැකයේ ගිලේයා
දම් සුව සොයන හිත් සතුටේ ගිලේයා
මෙත් සුව සොයන හිත් සසරේ දිනේයා

|

මගේ පන්හිදට ගෙඩ වෙන අයට මුලින් තුතී
සිරස නමා අරඹමු කවියෙන් වාදය ගතී
කෙල්ලො කොල්ලො යන්නෙ වැරදි පාරකමලු නිතී
ඒ ගැන කවියෙන් කියන්න එකතු වුනොත් ඇතී

|

අබිලිං -
සුදෝ අපිත් යමුද ටවුමෙ පිචර් බලන්න
අමුතුම සමයන්ලු එහේ දවස පිරෙන්න
සීනි බෝල පොඩි උන්ටත් දෝත පිරෙන්න
අරගෙන තව බොහො දේ හිත ගතත් පිරෙන්න

පවුල -
මල විකාර මේ පොඩ්ඩක් වයස හිතන්න
හවස් වෙලා යං පන්සල් මලක් පුදන්න
නිකං ඉන්න බැරිනම් පැදුරට ගොඩවන්න
ලිපේ බතට මාළු හදන්නට මට දෙන්න

අබිලිං -
කරකාරෙට ගත්ත දොහේ පුරහද පානේ
මතකද අපි නියර දිගේ දුව ගිය තාලේ
එදා වගේ හිත තාමත් නාඹර ගානේ
උඹ ඇයි හදිසියේ නාකි හම පොරවන්නේ

පවුල -
අනේ මගේ කට තිරිහන් වෙන්න හදනවා
ලොකු එකීට විසිඑක එන දොහේ පිරෙනවා
කොණ්ඩෙ ගිහින් පෝයට හිසෙ හද පායනවා
එහෙව් එකා මගෙන් කොමල බස් ඉල්ලනවා

අපිට ගමේ කෝලම් ඇති සිනහ මැවෙනවා
ඉතින් ආයෙ මොට ගමහැර මගට බහිනවා
අනේ බිලිං ලිද ළග කලගෙඩිය තියෙනවා
ඒක අරන් ආවොත් නම් පිං සිදුවෙනවා

අබිලිං -
මුන්දැට කියනා කට ලිං බොක්කෙ උලනවා
එන පෝයට මම තනියම සිදාදි යනවා
උඹට ඕනනම් සල්පිල ජයට තියෙනවා
පොඩි කෙල්ලත් එක්ක ගිහින් විගසින් එනවා

|

ලේ දහඩිය උකසට ගත් අපේ උන්දැලා
මහ හයියෙන් කෑ ගැහුවට ගිරිය පුප්පලා
පාට වලට ගෙන දා බිදු නොහෙලූ අයියලා
කම්කරැ හිත්වල දුක අහුවාද ලං වෙලා

වැඩ කරනා දෑතේ කරගැට පීදීලා
මැයි දින අයියලාග මහ බඩත් පීදිලා
මැයි මල් අතරේ හිත් වල යටින් පීදිලා
ඇත්තෙ වෙන දෙයක් කම්කරැ නමත් විකුණලා

|

ලේ දහඩිය ගැලූ ගතයි
දුක් අතරේ ගෙවූ හිතයි
රජ ඔටුනු අවැසි හිසටයි
මැයි මලින් පිදෙන කිරැළයි

දෑතේ කරගැට සුමුදු හිත ‍ සගවයි
ගලන දහඩිය නුඹේ ගත සවියයි
සොයන ජය ඇස් වලට සුව යහනයි
ඒ දිනක් එන්නට අපේ හිත පැතුමයි

|

තිස් තුන් කෝටියක් දෙවිවරැ හිටියාට
දේවාලයේ වැද වැටි වැටි වැන්දාට
පුළුවන් දෙයක් නෑ උනුනට කරන්නට
වේවා සෙතක් යැයි දෙඩුමක් හැරෙන්නට

විභාග අත ළගදි දෙවියො සිහි වෙනවා
ලෙඩක් උනත් දෙවියන් යැදුමට එනවා
බබෙක් නැතත් දෙවියන්වම සිහි වෙනවා
මේව දැකල මට සිනහවකුත් යනවා

තණ්හාය ජායතී සෝකෝ බුදු වදනයි
ඇහුනත් නෑහුනා සේ ඉනු හැටි පුදුමයි
පිං දී දෙවියන්ගෙ පැසසුම ලැබ ඉදුමයි
බුදු හිමි වැඩි රටේ මිසදුටු නෙත් අදුරෙයි

|

පෙට්ටි අටක මහ සෙනගක් ඇදෙන තැන
එක එක විගඩමුත් වෙනවලු ලොවම දැන
වයසක කතුන් හිරිමල් යුවතියන් වෙන
දුම්රිය මැදිරියක සිරවුනි උදෑ සන

හොද හෝ නරක ඇති මේ යන තාලේ
නුවනින් දකිනු නම් එය සතුටට සෑහේ
පවුල් අවුල් කරවන මිතුදම් යායේ
කුමටද බැදී පසකට වී ඉනු රාලේ

නිතර දුටුව රැව හදවත ගෙන යනවා
ගෙදර ඉදෙන බත කරදරයක් වෙනවා
අලුත් අත්තකට පය තබලා යනවා
එහෙම ගියපු ගෑනුන් නිරයේ යනවා

පෙට්ටිය එකයි හැමදාමත් සෙට් වෙන්නේ
කවුරැත් දුවයි විගසට දුර නෑ යන්නේ
වයසක පිරිමි කෙල්ලන් අතරෙයි ඉන්නේ
හිතුවට කමක් නෑ උන් දුවගේ වයසේ

|

වැස්සට තෙමී අව්වට වියැළිලා ගිය
ජීවිත වලට සරණක් නැතිවාද බය
හිංදා නොරිස්සුම් හිත දස අතේ ගිය
මියැදිනි මහමගේ මුල්ලක තනිව ඇය

මේ කෙනෙකුගේ ආදර බිරිද ද දන්නේ
නැතිනම් දරැ සිටින අම්මා කෙනෙකුද දන්නේ
තව හෝ කාගෙ නැගණියකද නැහැ දන්නේ
අහසින් මෙහි වැටීදැයි නෑ ලොව දන්නේ

|

දිනන අය ගැන වෛර ‍ බැද
එපා දුක්වෙනු රිදුම් දී හද
උගත දේ දෙවියන්ට සේ වැද
නැගිටියව් ජය දජෙන් ඔද බැද

අනුන බොරැවෙන් රැවටුමට ලොබ
නුගුණ ඇති මිනිසුනේ සිහි ලැබ
මුසා බස් පිට කරනු නම් නූඹ
බදිනු කට වට දමා හෝ කඹ

|

හිතේ යට ගිය අමන හිත්
නැගිටවයි හැම වෙලා මත්
එබස් හිත තුල තියා ගත්
මනුසතුන් වෙයි දිනුම ලත්

සිහිය අවසිහියට ගිහින්
සුවද දුගදට හසු වෙමින්
මිනිස් ගති අවසන ඉතින්
අපායට මග ඇර ගනින්


දුම්වැටියට හිත ගත දුන් මිනිසා
ඇස් ඉදිරියෙ යයි පැරදුම උදෙසා
හිත ගත හොද දේවල් තුල සනසා
හැදෙව් පිරිමියෙකුගේ ගති උදෙසා

|

මතක් වී පෙර දිනක ගත වූ
මොහොත හිත ඉකි ගසා හැඩ වූ
කදුළු ඇස් වල බරට තනි වූ
දිනයි නූඹෙ ඇස් මගෙන් වෙන් වූ

|

දොරකඩ පිපි කුසුමන් අතරේ
සැදූ කැදැල්ලක සුව යහනේ
පුතේ බලන් සැගවී රහසේ
කුරැළු මව් පියන්ගේ සෙනෙහේ

සුළං සැරට ලෙලදෙන අතු අතරේ
පරඩැල් ගෙනවිත් නිසිලෙස රිසිසේ
වටපිට ඔබ මොබ හරි හෝදිසියේ
සදති සදති උන් කූඩුව එකසේ

|

තව දුර යන්නේ කොහොමද නුඹ හා
මහ කදු සේ නෙත් අග බිදු රැදිලා
අතැර මගෙන් නුඹ යන්නට ගිය දා
සුසුම් පොදක මා මිහිදන් වූවා

සනසන්නට උන් නුඹ සැනසෙන්නේ
මගේ හිතේ සැනසුම නැතිකර නම්
හිතන්නෙ කොහොමද මා තනි නැති බව
දහසක් දේ අමතකව ඉතින්


කියා දෙන්න මා ළග තනිවූයේ
මගේ නුරා හැගුමට පෙම්කර නම්
පතන්නෙ කොහොමද හැම භවයකදිම
පෙම්වත් වී ළංවෙන්න ඉතින්

|

මහ වෙහෙරයි මහ සෙනගයි
ලොව්තුරැ අම පැන් ගගුලයි
සොයා ඇවිදි මග නිවනයි
සාදු සාදු තුන් සරණයි

පැටලි පැටලී පැතුම් රැහැනේ
විදී දුක් අපි යනෙන ගමනේ
සොයා සැනසුම මහද අරණේ
දෙසා වැදු බුදු බණේ සරණේ

|

|

|

අත්තම්මා මහළු මඩමෙ කදුළු සලන කොට
අම්මේ කොහොමද ඉන්නේ නොදැක්ක විලසට
දරා ගන්න බෑ මට මගෙ පුංචිකමට හිත

හෙටවත් යමුදෝ බලන්න නුඹට නිවාඩු ද ?

දවසක් අවොත් අම්මේ නුඹටත් ඉන්නට
දරා ගන්න පුළුවනිදෝ විදිනා තනිකම
අහිමි දරැ සෙනෙහෙ හීනෙන් විදිනා ඇගෙ රැව

හෙටවත් යමුදෝ බලන්න නුඹට නිවාඩු ද ?

|

උපන් සිතුවිලි උපන් ගෙයි මිය යන්න දී
උනන කදුළැලි නෙතු අගිස්සෙම ඉන්න දී
හමන සුලගට ගතේ වැදි සිප යන්න දී
බලා ඉමි කාලයට දොරගුළු හැර දී

|

පරව වැටුන මල් කුමටද අහුලන්නේ
ගිලිහුණු කදුළු ඇයි නෙතගින් උහුලන්නේ
බිදුණු පෙමට ඇයි ලසො‍වින් දුක් වෙන්නේ
හැර ගිය අතීතය ඇයි හිත පාරන්නේ

|

දුරින් උන්නු කටහඩ නෑසෙන මානේ
සිතත් එක්ක බැදි සිත අමතක නෑනේ
මල්ලියෙ කොහොමදැයි අසනා හැම ගානේ
වැ‍ගිරෙයි කදුළු කැට දිගටම නෙත් මානේ

|

වැද වැද දකින හැම බෝ කොලයක් ගානේ
ගිය මග හරිද කර කර දස පව් යායේ
නිතරම ලොවට ඇසෙනා ලෙස කී ගීයේ
පද අමතක වේවි මිනිසුනි යන කාලේ

නතර නොවී යනවා කාලය ගෙවිලා
පුංචි පුතා වෙනවා වයසක මිනිහා
ඇග රැලි වැටී වෙනවා ලෙඩ බොහෝයා
යන්න වෙනව කල පිං පව් දරායා

|

විසකුරැ වන සතුන් හා සම
හිතේ නැගෙනා රාග ගිනි හැම
දවා නිවනින් ලබනු සුනසුම
කරනු පිං හිත හිතා නොඉදම

|

නවදැලි හේනේ දුටු රැව
ජනපද කලණියට සමයි
සුරලොව අගනුන් දැකුමට
දැන්නම් මගෙ හිතට ප්රිනයයි

නුඹේ රැව මගෙ හිතේ ඇදුනා
කල්පයක් ළග උන් මගේ
සොයා ආශා බැදී නිරයේ
ඇවිද ඇවිදන් යන හැටී

සිතේ සැනසුම නැතේ හඩනා
දසදහස් මිනිසුන් මෙහේ
සොයා ආශා බැදී නිරයේ
ඇවිද ඇවිදන් යන හැටී

|

මේක තාම හරියටම රෙකෝඩ් කලේ නම් නෑ තාම. මිනුවන්ගොඩ සිග්නේචර් බෑන්ඩ් එකට තමයි මම මේක ලිව්වෙ.

|

නිසල මිහිමත සසල ඔබෙ හිත
හරියට සයුරේ රැළි වාගේ
ඒත් ඒ හිත මගේ වෙන්නට
පැතුවෙ ඇයි නොහැගේ

හිත පිරිච්ච ලෙන්ගතුකම
වලාකුළු අතර සැගවී
මටම හොරෙන් හොරෙන් ඇවිත්
ඔච්චම් කරනා
ඇස් රතුවෙන තුරැ මම හැඩුවා

මට කියන්න සද තරැ ගැන
නිදි යහන පුරා වැතිරී
හිතට හොරෙන් හොරෙන් මටත්
ඉවසුම නැතිවී
ඇස් රතුවෙන තුරැ මම හැඩුවා

|

නුඹ හා ඇවිදන් ගිය සොදුරැ ලෝකයේ
කදුළ මා හා තනිය බිදි අතරේ
සොයා ආ දුක්බර සිහින වල රැදුන මා සයනේ
නෙත්බරයි නෑ නිමාවක් ගිය කදුලු වැල් ගිලිහේ

මැවූ ලෝකය අහස වී
මම බලා ඉමි පොලොව වී
එක්ව ඉන්නට පැතුම වී
ගෙවූ කාලය හොරෙන් නිමවී

රැදී නෙත් දුර මගට වී
හඩ හඩා මහ වැස්ස වී
ගැලූ දිය නුඹ ළගට වී
නැතිද හද තෙත් කලේ මත් වී

|

කදමලු බැදගෙන නෑගම් යන්නට
හිතේ කහට හැම දුරැවී යන්නට
බුලත් අතක් දී සුභාසිරි පැතුමට
දිනය හොදයි අද නෑගම් යන්නට

|

තෙලේ බැදුන කැවුම් ගෙඩිය
වගේ දිලෙන පැතුම් පොදිය
සිතේ නැගෙන සිතුම් නදිය
වගේ ඉදෙන කෙසෙල් ගෙඩිය

|

රබන් පද දස දෙසින් ඇසෙනා
අතර හිත් සෙනෙහසින් බැදෙනා
හිරැට දෙවියන් පදවි ලැබෙනා
බක් මහේ කිරි ඉතිරි හැලෙනා

|

|

බරණැස් නුවර මහ නුවණැති සිටු පුතෙකු
ග්රැහතරැ ගල පලා නුවණින් දැක කියපු
මගදි දුටු මියැදි මී කුණ ගෙන විකුණූ
යම් අයෙකුට හැකිලු ධණ සම්පත් ලබණු

ධණවත් කෙනෙක් හිස් බස් පවසන්නේ නැතී
ඒ කියූ කථාවේ හරයක් ගන්න ඇතී
හිතුවොත් උපායක් මී කුණ විකුණන්න හැකී
සත දෙක තුනක් උපයා ජය ගන්න හැකී

සොයමින් මී කුණ ගන්න ඇත්තන්
දුගියා ගියාලූ මහ මග ඇවිදන්
මගදී සුරතල් බල්ලෙක් සමගින්
උන් කෙනෙකුට දුන්නලු මළ මියන්

ඉපැයූ පනම් දෙක අරගෙන යන්න ගියේ
ඊළග සැලසුමත් හිතමින්ලු ඔහේ
පැන් කලයක් හකුරැ ගෙන මග ඉන්නා වේලේ
මල්කරැවන් ඇවිත් පැන් බී හිතවත් උනේ


පැන් බොන අය මල් මිට මිට දෙන්නේ
ඒ මල් ගෙන ඔහු විකුණා ගන්නේ
එයින් ලැබූ මුදලින් තර වෙන්නේ
තවත් හකුරැ පැන් වැඩිපුර ගන්නේ

කිහිප දිනක් මෙලෙසින් සිදු වන්නේ
මල්කරැවණ් ගජ මිතුරන් වන්නේ
මල්වත්තෙන් කොටසක් හිමි වෙන්නේ
ඒ මල් කඩමින් විකුණා ගන්නේ

මහ වැස්සට මහ ගස් බිම වැටුණා
රාජ උයන හැමතැන අතු බැදුනා
උයන්පල්ලෙකුට සහයට උන්නා
ඇවිදින් අතු අස්කර ඔහු දුන්නා

ටික ටික ඉපැයු කාසි වලින්
නුවරට පිවිසෙන මගදි මුලින්
පැන් කලයක් ගෙන ඉද්දි දුරින්
ආ ගිය අයට පැන් ගත්තෙ හොදින්

නුවරට එන තණ කැපූ පිරිස් ගෙන්
තණ මිට මිට ලැබුවා දී රස පැන්
ඒ තණ මිටි විකුණා ලැබූ මුදලින්
දවසක උනාලු මහධන සිටු ණන්

චුල්ල සෙට්ඨි සිටු බැහැදැක
මෙබස් හෙලිකර අගසිට
තෑගි බෝග දී දුන් ඔවදන මට
සතුටින් වැන්දා දෙපා ළගසිට

සතුටින් ඉපිලුනු සිටුණන් දුර දැක
නුවණින් සිතු මේ කුමරැන් දැක දැක
දෙන්නට අත මා දුව මෙහෙසිය සැක
නෑ මේ ගැලපෙන කෙනාය මා දැක

මහමග උන් දුගියා ඒ කවුරැන්
ඇසු පැනට බිලිතුරැ එයි විගසින්
චුල්ලපණතකයි ඒ පෙර භවයෙන්
මම වෙමි නුවණැති ඒ සිටු මැතිදුන්


දෙසු වදාලූ බුදුහිමි සරණේ
සාදු සාදු කියමින් වැද එකසේ
ඇසූ බණ පදෙන් ගතයුතු රිසිසේ
කරැණ් සිතන්නට මොහොතක් එළඹේ

|

කදුළු අතරේ සොයමි සිනහව
කදුඵ අතරේ නැති උනත්
සුසුම් අතරේ සොයමි සැනසුම
සුසුම් අතරේ නැති උනත්

හරි සුන්දරයි කියලා මැවූ ලොව
පුරහදින් එළියට ගෙනා
හදත් එක්කම යන්න හිතිලද
අමාවක රෑ නුඹ ගියා

දුර යා යුතුයි කියලා කියූ නුඹ
අතරමං අදුරෙම තියා
සිතත් එක්කම යන්න තිබුණනෙ
දරාගනු බෑ හිත සදා

|

අතපය හතර ඇත්නම් හරිහැටි උපතින්
හීනෙන්වත් එපා අතපා රැකුම ඉතින්
දහඩිය වැටෙන තුරැ වෙහෙසී ලබන දෙයින්
බඩ කට මෙන් හිතත් සපිරෙයි සතුටින්

|

නොකැළැල් සෙනෙහස සිත තුළ කුමටද
නුඹ ළග නැති මොහොතේ
නොගැලූ කදුළක් නෙත තුළ කුමටද
නුඹ ළග නැති මොහොතේ……………….

දවසක් නොදුටුන හිත ඉවසුම් නැති
තරමට හැඩූ තරම්
සදාකාලිකව ඉන්නේ කොහොමද
නුඹ නැති සිහින ළගින්………………….

හිතවත් සුළගේ හිත වැලපුන හැටි
ඇයහට නොකිය ඉදින්
වළාකුළු අතර සැගවී පුරහද
නුඹ ඇති අහස සොයන්………………

|

“ මහත්තයෝ සිංහලය‍ට වෙලා තියෙන්නෙ ඕකනෙ , අද මුන්ගෙ ජාතිය සිංහල ආගම බුද්ධාගම උනාට පන්සිල් පද පහ දන්නේ කීයෙන් කීයද ..? මෙහෙම ගියෙත් නම් අපිත් කම්මුතුයි සනුහරෙත් කම්මුතුයි.”

“එහෙමයි අපේ හාමුදුරැවනේ “

දායකයෙක් පන්සලට ආවොත් අපේ හාමුදුරැවො කියවන්නෙම අපේ උන්ගේ වැරදි .එක අතකට ඒක වැරදිත් නෑ .ඉංදියාවෙ ඉපදිලා එහෙදිම බුදු වෙලා පිරිණිවන් පා වදාල බුදු හාමුදුරැවන්ගේ ධාතූන් වහන්සේල වැඩි පුර වැඩම ඉන්නෙ මේ පුංචි රටේනෙ .එහෙව් රටේ ඇත්තන් හිස් වැඩ කරද්දි…..

“ඒකෙන් මේකෙන් මහත්තය ආපු කාරණාවත් අහන්න බැරි උන්නෙවැ……”

“ අපේ ගමේ උන්ගෙ හිත් වල ආසාවක් තියෙනවා පංසලේ දේවලයකුත් හැදෙනවට..”

“ මොනව උනත් අපි කෙලෙස් නසල නෑනෙ ගිහි අපිටත් ආසාවන් තියෙනව අහස උසට නගින බඩු මීළත් එක්ක ඉටු කරගන්න බැරි හීන දෙයියන්ටවත් කියන එක සාධාරණ නැද්ද අපේ හාමුදුරැවනේ..?”

වංගෙඩියේ පදමට තැලුන බුලත් හපය හක්කේ ඔබා ගත් හාමුදුරැවො ඈත නිල් අහස පීරැවෙ මාගේ පැනයට වචන හොයන්න වාගේ.

“ මහත්තයෝ දෙවියො කියන්නෙ අපිට වැඩක් කරව ගන්න පුළුවන් ජාතියෙ අය නෙමෙයි…”

“මනුස්ස පරාණයක් ලබල පිං දහම් කොරල ඒකෙ ආනිසංසෙන් තමයි දෙවියෙ වෙලා ඉන්නෙ .එයාලට පිං කරන්න බෑ .අපේ පිං ගන්න බලං ඉන්නෙ. ඒකයි අපි පිං අනුමෝදන් කරන්නෙ.”

“එහෙමයි අපේ හාමුදුරැවනේ…”

“ අපේ මුතුන්මිත්තන්ගේ කාලෙ තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිවරැ හිටියලු .කොච්චරද කියනවනම් අපේ අම්මලට තල මෙනේරි ටිකක්වත් වේල ගන්න විදියක් නෑලු දෙවියන්ගේ හෙවනැල්ල හිංද”

"අනේ…. අපේ හාමුදුරැවනේ මේක මගේ අදහසක් නෙමෙයි. ගමේ තැන් තැන් වල කතාවෙන හිංදයි ඔබ වහන්සේට තකහනියක්ම මේක කියන්න අවේ.”

“මම ඒක නොදැන්නවෑ , මහත්තය පංසලට කොච්චර ලැදිද කියල ..”

“මහත්තයට පොඩි වැඩක් කරන්න පුළුවන්ද ?”

“ඒ මොකක්ද අපේ හාමුදුරැවනේ….?”

“ඔය කථාව කියන උන්නැහැලට හෙට හවස පංසල පැත්තෙ එන්න කව්වනම්.”
“මම කථා කරන්නම්.මොනා උනත් ගමේ මිනිස්සු කියන්නෙ මගේ නෑදෑයොනෙ .උන්ට වැරදි පාරක යන්න ඉඩ තියන්නෙ නෑ මම මේ චීවරේ දාගෙන ඉන්නකන් .”

“එහෙමයි අපේ හාමුදුරැවනේ ..මම එහෙනම් දැන් ගොහිං එන්නම්.”

“හොදයි මහත්තයෝ ..”

“තෙරැවන් සරණයි !!! “

පහුවදා පහට විතර ඔන්න පිරිස මහ හයියෙන් සල්ලාපයේ යෙදෙමින් පංසල පැත්තට අවා. ලොකුහාමුදුරැවො ආවාසය ඉදිරියේ බංකු‍ කොටයක් මත ජාතක පොත් වහන්සේ පිරික්සමින් උන්න.

“උපාසක මහත්තයල මෙහෙන් ඈදි ගත්තනම් .“

“හාමුදුරැවනේ පුංචිරාළ අයිය කාරණේ කිව්වලු නේද ….”

“ඔව්, උපාසක මහත්තයො මම ඒ ගැන ගොඩක් දුරට කල්පනා කලා.”

“මහත්තයෝ, අද සෝම හාමුදුරැවො හිටියනම් ඔය කියන දේවාල මෙලහකට පාලුවට ගිහින් .”

“මම උන්වහන්සේගෙ ධර්ම දේසනයක් ඇහුව මේ ළගදි .”

“ඒක මේ ඇත්තොත් අහන්න වටින එකක්.”

“ මේ ඇත්තො දන්නවද ඝණ දෙවියො …?”

“එහෙමයි අපේ හාමුදුරැවනේ … සිල්පයට අග්ර දෙවියන් වහන්සේනෙ .” එකෙක් කීය.

“ අපි පොඩි කාලේ හෝඩිය කියෙව්වෙ ඝණ දෙවි වන්දනාවෙන් පස්සෙනෙ.” තව එකෙක් අත්වැල් ඇල්ලීය.

“ හ්ම්….. මේ ඇත්තො දන්නවද ඝණ දෙවියො හැදුනෙ කොහොමද කියල”

“නෑ අපේ හාමුදුරැවනේ..”

“ඔය ඝණ දෙවියන්ගේ මල්ලිට එක ස්ත්රි”යක් ගැන හිත ගිහින් .උත්සාහ කලාට කෙල්ල කැමති වෙලා නෑ .ඉතින් මූණ එල්ලන් ඉන්න මල්ලි දැකල අයිය කියනව උපායක් ..”

“මතුරපු පැන් කලයක් මල්ලිගෙ අතට දීල කියනව මල්ලි මේක අරන් යන්න ඇය නාන ඉසව්වට. මම ඇත් වේශයකින් දුවන් එන්නම් .මට බයේ ඇය නුඹේ ඇගට පනීවි. ඊට පස්සෙ මල්ලි ඒ ළමයව යාළු කර ගන්න .හැබයි මල්ලි මේ පැන් කලේ මට ඉහින්න නැත්නම් මට ඇත් වේශෙන් මිදෙන්න බෑ.”
ඔන්න කථා කරගත්තු විදියටම වැඩේ උනා .මල්ලිට මුළු ලෝකෙම අමතක උනා වගේ .අර පැන් කලෙත් බිම ඉහිරැනා .මේක බලන් හිටපු සක්ර් දෙයියො ඇවිත් පැන් නලය බලද්දි අනේ ඩිංගයි ඉතිරි.මොනා කරන්නද ? ඉතිරි ටික ඇගට විසි කලා . ඒක වැදුනෙත් පස්ස පැත්තට .ඒකනෙ ඔය දැන් පස්ස විතරක් අපේ වගේ තියෙන්නෙ.

“උපාසක ඇත්තො ඩිංගක් හිතන්න. මේ වගේ උන්දැලටද වදින්න පෙරැම් පුරන්නෙ කියල.”

“ බුදු පිළිම වහන්සේ නමක් දැකුමත් ඇති හිත නිවෙන්න”
අහගෙන හිටපු උක්කු බණ්ඩෙ දොහොත් මුදුන් දී වැද සමාව අයද “ මටනම් දේවල ඕනි නෑ අපේ හාමුදුරැවනේ …”කියමින් හිද උන් තැනින් නැගිට්ටේය. වචනයක් පිට නොකලත් අනෙක් අයත් ඒ කථාව පිලිගනිමින නැගී උන්හ.

“මහත්තයෝ තව අවුරැදු දෙදහස් පංසිය වසක්ම බුදු දහම තියෙන්නෙ මේ පුංචි රටේ. ඒක හිංද අපි කල්පණාවෙන් වැඩ කරන්න ඕනි.”

“වැරද්ද පෙන්නල දුන්න එකට අපේ හාමුදුරැවන්ට ගොඩක් පිං, අපිට යන්න අවසරයි එහෙනම්”

“ ඒක මගේ යුතුකමනෙ මහත්තයෝ..”

“හොදයි හැමෝටම තෙරැවණ් සරණයි !!! “

|

මේ කියන්න යන්නෙ අපේ ගමේ ඉන්න කවුරැත් දන්න කියන කෙනෙක් ගැන. ගමේ මගුලක් වෙන්නෙ කොතනද මෙන්න මෙය එතන .ඔයාල හිතන්නෙ කවුරැ වෙන්න ඇද්ද ?කපුකමට මෙන්ම වෙළදාමට කියාපු වාචාලකමක් ඇය සතු වීම ගමේ ගොඩේ කාගෙත් කතාවට ගෝචර වන්නක්.

කඩපිලකට ගමේ කොල්ලො කුරැට්ටො සෙට් උනාම කාගෙත් කටේ තියෙන්නෙ ඇලිස් ගැනමයි. ඒක හරියට නගරෙ අය ඇම්ඩගෙ කථා කියනව වගේ . ඒ කථාවලින් නැගෙන සිනහව සමහර දවස් වල මුළු ගමටම ඇහෙනව. ගමේ මිනිස්සු දැන ඕක දන්නව . කාලගෝට්ටියක් වගේ ඇහෙද්දිම,” ඔන්න අදත් ඇලිසගෙ ගුණ වරනනාව පටන් අරන්… “කියල කට කො‍නින් හිනා වෙනව.

ඉස්සර ඇසිලියගෙ මිනිහට තිබ්බලු අල පාත්තියක්. අල ජාතියක් කිව්වෙ අර කියද්දි දිව පැටලෙන ජාතිය. ගමේ හැමෝම දැනං උන්න ඒ අල මහ ජරාවක් කියල .ඒක හිංදම ඇසිලියගෙ මිනිහ ඒක දිහා බලාගෙන හීල්ලුව දවස පුරාවටම .
දවසක් ඔක දැකපු පිටගම් කාරයෙක් අල ගන්න කියල හිතාගෙන ගෙදරට ආව හදිසියෙම. හොද වෙලාවට ඇසිලිය විතරයි ගෙදර උන්නෙ

“ගෙදර කවුදෝ………………..?
අල බැහැලදෝ………………….?”

ඇසිලිය මැටි බිත්තියක තිබුණු හිලකින් හොරෙන් බලල කවුද කියල , “ආ මේ නම් පිටගමිකාරයෙක් මේක ගොනාට නග්ගල මේ ටික දීල දාන්න පුළුවන්” කියල හිතාගෙන සායත් එහාට මෙහාට පද්දා හදාගෙන එළියට අවා.

“මේ ඇත්තෝ……………..?”

“ආ…….. මම මේ එහා ගමට ආව වළං ටිකක් අරන් යන්න යන ගමනෙ දැක්ක සරැවට වැඩුන මෙන්න මේ ඔහේගෙ අල යාය .”

“ආ එහෙමද මහත්තයො ? මමත් මේ අල ගෙඩියක් තම්බ තම්බ හිටියෙ දවල්ට ඇද බාන්න.”

“කොහොමද අල ?”

“වතුර නටනව විතරයි මහත්තයෝ..”

“එහෙනම් මට දියන්කො ගෝනි දෙකක්වත් “

“එහෙමයි…. මෙහෙන් ඈදි ගත්තනම් ,මම සුටුස් ගාල ගලවල දෙන්නම්.”

ඇලිසගේ කට හිංද ඔන්න අල ගෝනි දෙකක්ම විකුණුනා.
අනේ පව් අර මිනිහ ගෙදර ගිහින තම්බද්දි තමයි තේරැනේ “වතුර නටනව විතරයි “කියල.

එකෙක් ඔන්න කථාව ඉවර කලා හූ හඩ මැද්දෙම . කෙටි විරාමයක්වත් නැතුව ඔන්න තව එකෙක් තවත් කථාවකට මුල ගත්ත.

“ඇයි බං ඇසිලිය කපුකමේ යද්දිනෙ මරැ මරැ කෝලම් දාන්නෙ …”

“අර පහල ගමේ ලොකු අප්පුගේ දුව දන්නව නේද බොලං ?”

“ඔය කියන්නෙ අර ගැම්බර් මහත්තයගෙ වාහනේට හේත්තුවෙලා අත නැතිවුණ එකී නේද.?”

“අන්න හරි ..ඒකි තමයි “

“හරි ලස්සන එකී බං .මගේත් හිතේ ඒකි ගැන කැමැත්තක් තිබ්බ ඉස්සර .ඒත් ඔය සිද්දියෙන් පස්සෙ ඒක අත ඇරල දැම්ම ඔන්න තව එකේක ඇඩ් එකක් දැම්ම.”

"ඉදහන්කො කථාව ඉවර කියනකම් ………”

ඔය කෙල්ලට කපුකම් කලේ මේ අපේ ඇලිසම තමයි කෙල්ලගේ පොටෝ එකක් අරන් දකින දකින කොල්ලන්ට සැට් කරන්න හැදුව දවසක් රෑපෙට වහ වැටුන ඉලංදාරියෙක් මේකිගෙ ගැට වලට අහුවුණා.ඇලිසව කොල්ලගේ අම්ම ගෙදර ගෙන්නුව.

“ඈ බං කොහොමද කෙල්ලගේ ගෙදර දොරේ වැඩ එහෙම ?”

“ නරක අතේ වැඩ ඇරෙන්න අනෙක් ඔක්කොම සීරැවට වෙනව හාමිනේ ”
ඔන්න කතාවෙන් කථාවෙන් මගුල තීන්දු වුණා කෙල්ල බලන්න හැමෝම කැවිලි කද බැදගෙන අව අප්පුගෙ ගෙදරට.ඔක්කෝම සතුටු කථා බහේ උන්න පැයක් විතර.

“කෝ බං වහං කරං ඉන්නෙ නැතිව අපිට උබලගේ දෝණි පෙන්නුවනම අහවරයිවන දැං..”

හැමෝම පුදුම කරවමින් කෙල්ල ඉදිරියට ආව

“මොකක්ද යකෝ මේ …………??????” හාමිනේ කෑ ගැහුව.

“ඇයි හාමිනේ…….?”

“උඹ හදන්නෙ අබ්බගාත කෙල්ලෙක් මගේ පුතාගේ ඇගේ ගහන්නද…”

“ඇයි හාමිනේ මම කලින්ම කිව්වෙ නරක අතේ වැඩ නෑ කියල…….”


මේක මගේ පලවෙනි කෙටි කථාව. වැරදි ගොඩක් ඇති .ඒ ගැන මට කියල වැරදි හදා ගන්න සහය දෙනවනම් මම කැමතියි.

|

බත බුලතින් අස්වනු ඉතිරෙන්නේ
යස ඉසුරින් දිවියම වැජබෙන්නේ
සිතුම් පැතුම් සිතු සේ ඉටු වෙන්නේ
ලබන වසර සැමටම ජය වෙන්නේ

තෙලෙන් බැදෙන පැණි කැව්ම් සැදෙන්නේ
රබන් හඩට පා රැගුම් රගන්නේ
කොහෝ නදින් හැම සිත් තුටු වන්නේ
කිරියෙන් ඉතිරැනු වසක් ලබන්නේ

වැඩිහිටි පා වැද පව් හරවන්නේ
නැකතට සිරිතට සැම සිදුවෙන්නේ
නෑගම් යන්නට කද බැද ගන්නේ
සතුටට හිරැ දෙවියන් ළග ඉන්නේ

පංච කෙළියෙ සුකුමල රැව මැද්දේ
ඔංචිල්ලවත් තාලෙට පැද්දේ
ඔලිද කෙළියෙ තාලෙට එන සද්දේ
දුටු දණ සිත් ඒ වෙතටම බැන්දේ

|

පෙර දිනයකදි සිදු වූ පොඩි වැරද්දක්
ආයෙත් කියන්නට ඇතිවුණි කැමත්තක්
ඒ හිංදා පරණ සිතුවිලි ඇබිත්තක්
මතකෙන් ලියූවේ නගමින් සිනහවක්

පාන්දරින් බසයට නැග ගත්තේ
අවසන් අසුනෙහි මම ඉද ගත්තේ
වට පිට බලමින් යන අය පැත්තේ
එක දසුනකි මගෙ හිත අර ගත්තේ

මම උන් අසුනට අඩියක් ඈතින්
හිද උන්නේ ඈ මගෙ හිත ගනිමින්
බලා උනිමි මා යන මග අතරින්
කවුරැන්දැයි මේ මා මත්කරමින්

එකසිය තිස් අටේ යන මේ බසය තුල
මගෙ ඉරනමත් විසදේවී පැතුම් තුල
නෙත් යුග වලින් ඈ වෙත සෙනෙහසින් හල
ආදරයක කථාවක් ඇරඹිය සිතුම් වල

හිස කේ ගෙල ලගට දිග ඇති වැඩිම උනොත්
විහිදුනු සුවද යන්නැති දුරකටම උනත්
දණහිස ළගට දික් වූ ඇදුමකින් නැතත්
ඇති හොදටෝම වැසුමට අගපසග සමත්

දුටු දණ හිත යන ඕ පියකරැලූ
හිත හිත මම බසයේ කෙලවරලූ
යන්නට ඈ ළගටම මගෙ හිතලූ
වේලාවක් සුදුසු ඇවිදින් තව නැතිලූ

ටික ටික බසය මා බසිනා තැනට ගිහින්
බැස යනු කොහොම ඈ හට බැදි සෙනෙහෙ සිතින්
ළං වෙන්නට මොහොත දැන් මට එළඹි බැවින්
අසුනෙන් නැගිටියෙමි උතුරන පැතුම් වලින්

ඈ ළග උන්නු මිනිසා බැස යන්න ගිහින්
මට ඉඩකඩ ලැබුනි ඈ ළග ඉන්න ගිහින්
කොණ්ඩය අතින් සාදාගෙන පුරැදු ලෙසින්
අසුනට බර උනේ ගැහෙනා හිත හදමින්

අයියෝ මේ කවුද උන්නේ සිනහ වෙමින්
හැට හැත්තැවකුත් ඇති ඇගෙ වයස ඉතින්
දැන් මම කරන්නේ කිම්දැයි සිතන ගමන්
ඈ මට සිනාසුනි දත් නැති කටම ඇරන්

වැරදුනු බව දැනෙන්නට ඇයි මේ පරක්කු
මේ හොදටෝම ඇති මා ලැබු අඩුක්කු
බසයෙන් බැස කකා හොද හැටි පැණි මුරැක්කු
එනවිට සිතුනි බොන්නට වස අරක්කු

|

කදුළු අරඹෙ හිනා වෙන්න නුඹට හයිය නැති උනාට
එපා ගෙවුන හැම දෙයක්ම හිත හිත ඉන්න
විසිතුරැ මල් පිපි මිහිමත විසකුරැ කටු තියෙනවාලු
දෙනෙත් අවදියෙන් මං එනතුරැ නුඹ ඉන්න

සදළු තලෙන් එහා ඈත
නෙක විසිතුරැ මැවූවාට
එපා නංගියේ හිත ඒ දිහා යවන්න
දෑතෙ හයිය තිබුණත් බෑ
ඒ විසිතුරැ මීල කරන්න
දෙනෙත් අවදියෙන් මං එනතුරැ නූඹ ඉන්න

අම්ම අප්ප නැති උනාට
තනිකම නුඹ හට දැනුනද
ගලා ගිය නුඹේ ඇස් වල කදුළු පිසින්න
කුලී වැඩට වෙහෙසි දවස
බෑ නංගියෙ ගෙවා ගන්න
දෙනෙත් අවදියෙන් මං එනතුරැ නූඹ ඉන්න

|

සුසුමට අවසර දෙනු මැන හදවත
ඉකි ගා හඩනු බැරී
කදුළට අවසර දෙනු මැන නෙත් යුග
ඉකි ගා හඩනු බැරී

මගේ හිතේ රජ ඔටුණු පැලැන්දූ
කුමරැන් නුඹේ සිහසුන ලැබුවා නම්
ඵල නැති හදවත කුමට මගේ ළග
වේදනාව සිරකර ගෙන ඉන්නට

සදේ කැළුම් කැන් මුහුණ වැසූ
අතරේ මා තනියෙන් සිටියා නම්
ඵල නැති හදවත කුමට මගේ ළග
වේදනාව සිරකර ගෙන ඉන්නට

|

දෙසිත එකසිත වී
පැතුම් මල් පිබිදී
ගෙවූයේ එක එකම මොහොතයි
දෙසිත එකසිත වී

සරාගික සෙනෙහසක් කුමටද
මලාණික නම් පිපුණු හද මල
සොයා යන්නට බැරැව ලතවෙන
අපම සෙවු අපගේම සෙනෙහස

දිනාගෙන හදවතින් සැනසුව
දයාබර පෙම් වදන් ගිලිහුණූ
දරා ගන්නට බැරිව ලතවෙන
අපම සෙවු අපගේම සෙනෙහස

|

සෝ සුසුම් හිමි දෙනෙත් කදුළේ සැගවිලා දෝ
වැදු දරැවන් නොලද සුව සොය ඉගිලුනා දෝ
තනිය නොතනිය ළගින් උන්නේ දුකම නේ දෝ
බුදුන් පහසින් ලැබූ සිසිලක් හිතේ නැති‍ දෝ

ලොව මහත් දුක් කදුළු ඉවසුවෙ අම්ම නේ දෝ
එහෙව් අම්මා වරැන් තනිකර ඉන්න හැකි දෝ
ඈට නැතිමුත් අපේ කුස හැම මොහොතෙ පිරෑ වෝ
ඇගේ ලේ කිරි වලට ගෙන නුඹෙ දෙතොල තැබුවෝ

|

නැති බැරි මොහොතක පිහිටට ඉන්නේ
මව්නි පියාණනි ඔබ පමණයි
බුදුන් ළගට අපගේ දුක දන්නේ
මව්නි පියාණනි ඔබ දෙපළයි………………………..

රෝහණ වීරසිංහයන් ගයන මේ ගීතය කොතරම් සංවේදී ද ? ඒ තරමටම අම්ම තාත්ත අපේ ජීවිත වලට බද්ධ වෙල තියෙන්නෙ නම් ආත්ම ගණනක දුර ඉදල වෙන්න ඇති .ඒත් කියන්න නම් යන්නෙ ඒ ගැන නෙමෙයි .ඊට ගොඩක් වෙනස් කතාවක් . තව දවස් කීපයකින් ලබන සිංහල හිංදු අලුත් අවුරැද්දෙ මේ ගැන තත්පරයක් හිතන එක අලුත් අවුරැද්ද බත බුලතින් කෙසේ වෙතත් කරැණාවෙන් නම් පිරී ඉතිරිලා යන්න හේතු වේවි.

මිහිමඩලේ අදුරැ කුසේ දිය උල්පත අම්මා
අහස් තලෙන් මරැ කතරට වහින වැස්ස අම්මා
නිල් දෙ‍රනේ තුරැලිය මත මල් සමිපත අම්මා
තුරැලිය මත පිපි කුසුමේ ඵල සම්පත අම්මා……………………….

නන්දා මාලනිය මේ ගයන්නේ සෙනෙහෙ බර දු පුතුන්ගේ හදවගේ ගැස්ම උනාට ඒ දහමට පිටුපෑ දූ පුතුන් කොතරම් මේ සමාජය තුල ඇතිද මගේ ඇස‍ට ගැටුණු හිතට දැණුනු මේ සිදුවීම සමහර විට ඔබත් අත් විදින්න ඇති

ඔයාල හිතන්නෙ ලෝකයෙ විදින්න තියෙන ලොකුම වේදනාව මොකක් කියලද ? ඒක තමයි අපි උපදින‍කොට අපේ අම්ම උහුලපු වේදනාව .එහෙම දුකක් විදල හැදුව .අපි අපේ දර දඩු උස් මහත් උනා කියල අපේ අරමුණු වෙනස් කියල ඒ අමමව අත ඇරල දානවනම් අපි උපදින නිරය මටනම් හිතා ගන්නවත් බෑ.

මට ඇස ගැටෙන මානයක ඉන්න එක අම්මා කෙනෙක් ගැන මම මෙහෙම කියන්නම්කො. උපන් දා සිට අපේ අම්ම කලේ අපිව රකින එක විතරයි .මේ අම්මත් එහෙමමයි .හිතන්න වයස අවුරැදු හැත්තෑවක විතර අම්ම කෙනෙක් මේ කාලෙට මොකද කරන්න ඕනි ? ඔයාල බුද්ධාගමේ නම් කියාවි බණ දහම් අසන්න ඕනි කියල .ඒත් මේ අම්ම එදා වේල හොයා ගන්න ආපනසාලාවක පිගන් හෝදනව තාමත්.

“ දරැවො නැද්ද ආච්චියෙ ………? ” කියල ඇහුවම ඒ අම්ම දරැවො ඉන්නව කිව්ව. ඒත් ඒ අම්මට හිතෙන්න ඇති මගේ ඊ ලග පැනය ඒ ළමයි ගැන වෙන්න අති කියල එයා උත්තරය එක පාරටම වෙනස් කලා.

“ නෑ මට දරැවො නෑ පුතේ……… ”

ඒ උත්තරේ දෙන්න ඇත්තෙ ඇයි ? ඇය හිතන්න ඇති සමහර විට දරැවන්ට අවමානයක් වේවී කියල. නැතිනම් මේ මොහොත ඈ විදින දුක නිසා දරැවන් මතකයෙන් ඈත් කරන්නට හදනවා වෙන්න ඇති .ඔයාලට හිතෙන්නෙ මොකක් කියලද ?

උදේ පාන්දර පහට ගෙදරින් එන මේ අත්තම්මා උදේ හතට වැඩ පටන් අරන් හවස හතර විතර වෙනකම්ම වැඩ .මටනම් පුදුමයි . මහන්සියේ ඵලයක් තියෙනව ද ? ඒ අම්මට දවසක ගමන් වියදම රැ 85ක්ලු .හිතන්න මාසෙට එහෙම උනොත් අඩුම ගානෙ 1700ක් විතර යනව ඇති .මම ඒ අම්මගේ පඩිය ගැන්නම් දන්නෙ නෑ .ඒත් ඒ වැටුප රැ 5000 ට වැඩි නෑ කියලනම් හිතන්න පුළුවන් .අතේ ඉතිරියෙන් කොහොමද ජීවත් වෙන්නෙ. මේ වයසට ලෙඩ එහෙම නැති වෙන්නත් අමාරැයිනෙ .ඒවට බෙහෙත් ?

මෙහෙම අම්මල මේ සමාජය තුල අන්නතවත් ඇති .නැත්නම් මේ තරම් දැහැමි රටක වැඩිහිටි නිවාස බිහි වෙන්නෙ නෑනෙ .පන්සිල් පද කටපාඩම් කර ගත්තට වැඩක් නෑ මෙහෙම දෙවල් වලට ඔබත් සම්මාදම් වෙලානම් .මොහොතක් හිතන්න……

මේ එලබෙන අවුරැද්දෙ එහෙම අම්ම කෙනෙක්ට අඩුම ගානෙ වචනයකින් වත් පුතෙක් නැත්නම් දුවක් වෙන්න පුළුවන්නම්. අන්න ඒකයි අපේ සැබෑ අවුරැද්ද වෙන්නෙ සතුටින් සමරන්න පුළුවන්‍ වන.

එහෙම සමාජයක් දකින්නයි ‘මගේ පන්හිද’ පැතුම…………..

අම්මේ නුඹෙ ඇස් පියවුණු දාකට
කවුරැද මට පැන් උගුරක් දෙන්නේ
අම්මේ නුඹ ලොව නැති උන දැකට
කවුරැද මාගෙ දුක සැප විමසන්නේ………………

|

නිසල විලේ පිපි කුසුම් කැකුළ

සද එළියට විකසිත වන

මනුසත් සිත බුදු දහම් ගගුළ

අසා නිසල වන ලෙස

මහ වැස්සට මහ සුළගට

ජීවිත ගෙන ගිය හැටි දැක

සසර නිමක් නැති බව දැන

කරමු කුසල අද හෙටදිම......

මහ මුහුදට ගිය සැනසුම

ජීවිත ගෙන ගිය හැටි දැක

මෙහෙම දිවියකට නොව ලොබ ගෙන

කරමු කුසල අද හෙටදිම........

|

නිහඩ දෙනෙතින් කියන්නට බැරි

තරම් ආදරයක්

පන්හිදෙන් පිටු දහක් ලියන්නට බැරි

තරම් ආදරයක්

ඒ නුඹ ගැනයි කියලා කියන්නට බැරි

තරම් ආදරයක්

හිත දරා ගන්නට හිතන්නත් බැරි

තරම් ආදරයක්

ළග නැතත් දුර ගිය හිතක්

ආපසු ඉතින් යන්නද කියන්……

නොදැනිම මමත් පෙම්වත් උනත්

නුඹ කවැරැදැයි සොයමී තවත්

ජීවිත ගගත් ගැලුවට ඉතින්

සෙනෙහස කොහෙන් සොයමිද තවත්…….

සැනසුම නැතත් මතකය ඇතත්

වැරදුනේ කොහි සොයමී තවත්

|

නුඹගේ මනාපය දැන් දී අවසාන නිසා

කියලා දෙන්න සිතුනා උන් කියූ මුසා

රට සුරපුරක් කරනට කට කොනින් දෙසා

උන් සුර සැප විදී මහජන මුදල් ගසා

කොයි පාටටත් මේදේ අද පොදුය මෙහේ

වන්නේ අපිට උඩ බල බල ඉන්න ඔහේ

කාගෙත් සේවය‍ට එන මැතිදුන්ගේ ඉහේ

මල් පිපිලාලු අද දිනලා ඡන්දෙ පොරේ

|

|

නැලවෙන කෙස් වැටිය සුළගේ ලෙල දෙන්නේ
දිදුලන නෙත් ඇගේ මුතු සේ දිලි සෙන්නේ
පැද්දෙන උකුල මගෙ හිත ඈ දෙස ගන්නේ
එබි එබී බැලුවෙමී කවුරැන්දැයි එන්නේ

දැක දැක සිහින නුඹෙ අත මා අත ගත්ත
විද විද රෑ සොබා හොරහින් දැක ගත්ත
ළග ළග ඉදීමෙන් කටහඩ විද ගත්ත
අයියා කෙනෙකි මං නුඹගේ හිත ගත්ත

නුඹ යන මගේ අඩියක් පසුපස ඈතින්
උන්නේ නොවිදිනා දහ දුක් විදිමින්
කෑවේ නොකෑවා සේ නුඹ දෙස බලමින්
ඉන්නට නගේ බෑ තව වසරක් තනියෙන්

|

හෙනහුරැ අපල මා පසු පස දුව එද්දී
අරඹන හැම වැඩම තිතටම වරදිද්දී
මං ගැන යදින දෙවිවරැ දෙවොලේ ඉද්දී
දහසක පඩුරැ මදිවිය දුක කියවද්දී

උදේම නා සුදු පිරැවටයක් ඇදලා
නිවුඩු හාලෙ බත් කට දෙකකුත් කාලා
කිල්ලෙන් බේරෙන්නට තෙරැවණ් වැදලා
ගියේ දෙවොල වෙත සෙනෙහස ගැන හිතලා

සහකාරියගෙ පැත්තේ බර බර හිංදා
අනේ දෙවියනේ අපි විදි දුකු කන්දා
අහවර කර ගන්ට අපි දෙවියන් යැද්දා
සැදුනොත් හොදයි සැම සිත් මැ වෙත රංදා

හැඩහුරැකම් ලිපින හැම දෙවියන්ට කියා
පිහිටක් පතා උන්නේ නෙත් කදුළු අයා
මොහොතක නිහැඩියාවක ඇරඹුමක් නියා
හිත කැළඹුනේ දෙවියන් කෝ කොහෙද කියා

කට්ටඩියා අමුතුම ගමනක් අවා
අතේ දිගු රිටක් පැත්තට වන වනා
මගේ කකුල් දෙක යහතින් වූ නිසා
පණ බේරැනා මාරක අපලෙන් එදා

පසුවයි දැන ගත්තෙ සිදුවුන කතන්දරේ
උන්නේ ඇගෙ පියා සොමියෙල් අන්දරේ
ආයෙත් බලාගන්නට මගෙ කේන්දරේ
අම්මෝ ආයෙ ගියෙනම් නෑ ඒ පාරේ

|

කොට කොට ඇදුන බස් රිය ගම වෙත යද්දී
මැදියම් දොලහ පසු විය කාලය යද්දී
බසයෙන් බැස අඩිය දෙක ඉදිරිය ගද්දී
හමුවුනෙ දැන උන්න අල්ලපු ගෙයි සුද්දී

මේකිට මේ වෙලාවේ මොන වැඩද මෙහේ
දහවල ගෙවූවෙත් ගෙදරට වෙලා ඔහේ
ලංවී අසන්නට සිතමින් කතන්දරේ
උගුරේ රැළි බුරැල් කෙරැවෙමි ඇසෙන ලෙසේ

අයියා දැන්ද එන්නේ වැඩ ඇරී මෙහේ
මමනම් දුටුවෙ නෑ පහුගිය සුමානයේ
කරදර පොදි බැදන් යන මේ ගමන් මගේ
මටනම් ඇති ගියපු දුර හති ද‍මා හදේ

පුරහද අහිමි වී කළුවර අහස් ගැබේ
බක බක ගෙබි හඩින් අලලී බියද ගෙනේ
නංගී මොකද තනිවී මේ දෙමංසලේ
යනවද ගෙදර දැන්මම තව දුරයි එහේ

අයියා යන්න මට යන්නට බෑ ගෙදර
අම්මා ඉන්නවා මග බලමින් නිතර
කරැමය මගේ පසුපස එලවන අතර
නුඹලා මට දුරයි හමුවුන මග අතර

සුද්දී මොනව දොඩවනවද මංදා
මම සමුගතිමි කාලය ගතවෙන හිංදා
ලංවන විට පෙනෙන මානයෙ නෙත රංදා
දුටුවේ සුදු වියන් දෙපසෙහි මග බංදා

තව ටික දුරක් යන විට හිත හිතලා
දුටුවෙමි මියැදි බව අල්ලපු ගෙයි නංගා
දුටුවේ හොල්මනක් බව හිත දැනිලා
උන්හිටි තැන් නොදැන මම හූ කිව්වා

පන්සලෙ හාමුදුරැවො පන්සිල් වල පිහිටා
ඉන්නට කමටහන් එකිනෙක හිත සදලා
ස්වරයෙන් පිරිත් දෙසවන සුව සත සදලා
තිසරණ සරණ පැතුවේ බිය උන හිංදා

හොල්මන් කෙරැව පෙරදින සිතුවිලි එක්ක
පසුදින ‍ගියෙමි මල වත දැක සැන සෙන්න
සැතපී සිටි සුද්දි දැක හිත බෑ වා වන්න
ඉක්මන් වෙලා පිටවුණි නෙත වහ ගන්න

|

සිප් කල ඇදුරැ සැදු
සිත්තමි සිහින මැවූ
ලෝකය හිතින් සෙවූ
නැති වී කදුළු ඉණූ

වෙරගෙන උගෙන මතූ
සරසවි වරම් දිනූ
සිහිනය සැබෑ වෙනූ
නැත ඒ මිරිගුවකි අප දිවූ...............

|

ආදරය සොයා ගෙන යන මිනිස්සු අතර තමන් සොයා එන ආදරය එපා කියන පිරිමිත් මේ ලෝකෙ ඉන්නවද ? සිංහල ගීතයේ විවිධ තේමාවන් ඔස්සේ ගී ලියවුනද මෙවන් වු අදහසක් දකින්න ලැබෙන්නෙ මෙම ගීතයේය.

ටී ම් ජයරත්නයන්ගේ ලයාන්විත ස්වරයෙන් ගැයෙන මෙම ගීතය සිංහල ගීත රසවිදින සැවොම ඇසිය යුතු ගීතයකි.

නොබලන් කුමරිය නිසසල මා දෙස
සසල ඔබේ දෙනෙතින්
ආදර පවනින් නොසැලුනු මා සිත
කලඹනු නොහැක ඉතින්.........

ලදකගෙ සෙනෙහස නොයදිමි කිසිද
නිදහස අගයන්නෙම්
නුරා පිරැණු නෙත වෙනතක දල්වා
සමුගත මැනවි ඉතින්

සුපුරැදු තනිකම පාළුව මිහිරිය
ඉදිනෙම් සැනසිල්ලෙන්
ආදර රැහැනින් මහද වෙලන්නට
ඔබ හට නොහැක ඉතින්

අහල බලන්නකො එහෙනම් ඔයාලත්

|

|

|

|

|